|
|
1) Hoe het begon Sjoerd
We ontmoetten elkaar voor het eerst, heel toepasselijk, via de telefoon. Het was eind 2000 toen we enkele weken lang via voicemail en de telefoon kontakt met elkaar hadden. We ontdekten dat we veel gemeen hadden: we hadden allebei enkele jaren in het buitenland gewoond en wilde nog wel eens terug, onze zoons waren vrijwel gelijktijdig 18 geworden en we konden over allerlei zaken (politiek, religie, muziek) een plezierig gesprek voeren, zodat het zinvol leek ook eens een ontmoeting af te spreken.
Die eerste ontmoeting was spannend zo lang geen 'afspraakje' meer gemaakt hoe zou het gaan? We hadden met opzet geen foto's uitgewisseld, en nauwelijks uiterlijke kenmerken verteld, dus
hoe zou die eerste indruk worden?
Maar het liep, net als bij de telefoongesprekken, heel soepel en al snel was de vervolgafspraak gemaakt: een bezoek aan de balletvoorstelling Doornroosje! Ook bij onze interesse voor ballet bleken we elkaar goed te kunnen vinden
De incidentele bezoekjes werden in 2001 allengs vaker, en natuurlijk uitgebreid met kennismaking met de wederzijdse kinderen en, na rijp beraad, trok Annelies met haar 3 jongste kinderen juni 2002 bij ons (Elmar en mij) in. Dat is inmiddels al weer 3 jaar terug.
|
2) Hoe het begon Annelies
Ineens een stem op de mailbox, hoe kan dat nou? Een eerste gesprek, een etentje, veel herkenning..... Zulke mannen bestaan niet! Dat was het gevoel van de eerste maanden, maar het werd iets van een klein plantje en het groeide! De kinderen waren ook verbaasd en soms terecht ontstemd: verhuizen? Liever niet! Maar langzaam onstond er ook een gevoel van samen iets opbouwen en dat begin was dat ik naar Woerden verhuisde met 3 meiden, 2 katten en een konijn. Met heel veel geduld en inzet groeide de plant en nog elke dag ben ik blij dat ik teruggebeld heb en dat we de kans kregen een leven weer samen te delen nu in Woerden, alweer bijna 3 jaar en hopelijk nog veel langer!
Met onze beider kinderen die het soms niet makkelijk vonden of vinden, ik wil ze bedanken voor hun inzet en steun, ieder op zijn of haar eigen manier. Dank jullie wel, Annelies.
|
|